Lata zimnej wojny sprzyjały rozwojowi wojskowych pojazdów amfibijnych. Budowano nowe i rozwijano konstrukcje pochodzące z okresu II wojny światowej. Rozwój gospodarczy powodował zapotrzebowanie na pojazdy pływające
do transportu i prac w trudnym terenie, dla myśliwych, dla brzegowego ratownictwa morskiego, a także do celów turystyki i rekreacji. Z myślą o tych ostatnich budowane są niewielkie serie pływających samochodów osobowych (Quandt Amphicar 1961, RMA Amphi-Ranger 1985, Dutton Mariner 1989, Gibbs Aquada 2004, CAMI Hydra Spyder 2006, Gibbs Quadski 2006) , autobusów (Hydra Terra) i kamperów (Terra Wind), w układach jezdnych 4x2, 4x4 6x4 i 6x6, a także pływające przyczepy kampingowe (Schäfer „Suleica” 1966). Wycieczka autobusem - amfibią (AmphiCoach GTS-1) jest jedną z atrakcji turystycznych w Budapeszcie i Rotterdamie.
Podobne pojazdy (Amphi-Bus) używane są w Montrealu i Ottawie. Pogoń za szybkością na wodzie powoduje powstanie nowej klasy pojazdów pływających o kadłubach ślizgowych z chowanymi na czas pływania kołami. Nowością na rynku cywilnych pojazdów pływających są doświadczalne amfibie - wodoloty z chowanymi na czas jazdy po lądzie płatami (Rinspeed Splash), a także amfibie z możliwością podwodnego pływania (Rinspeed Scuba). Osobną kategorię pojazdów amfibijnych tworzą pojazdy będące w istocie statkami na kołach. Służą one do turystyki, rekreacji, transportu, a nawet rybołówstwa. Stosowane są na akwenach pływowych do jazd po terenach poodpływowych. Przykładem mogą być pojazdy służące do wycieczek na francuską wyspę Tatihou. Pojazdy te budowane są w układach 3-, 4- i 6-kołowych i nie są one dopuszczone do jazdy w ruchu drogowym. Ciekawostką są pływające motocykle 2x2 Rokon, utrzymują się na powierzchni wody dzięki wypornościowym zbiornikom w kołach. Pływają na boku, co umożliwia kierowcy łatwą przeprawę. Motocykl przywiązany do burty łodzi umożliwia jej napęd za pomocą szerokich kół jezdnych.
W wodzie amfibie napędzane są przez śruby napędowe lub pędniki strugowodne stałe lub wysuwane z kadłuba, koła jezdne obracające się lub gąsienice przewijające się w wodzie. Koła wyposaża się w opony o odpowiedniej rzeźbie bieżnika lub do felg przykręca się dodatkowe koła łopatkowe o średnicy felgi. Stosuje się tez przykręcane do felg specjalne składane łopatki (Laucks 1983).
Gąsienice całkowicie zanurzone w wodzie wyposaża się w osłony hydrodynamiczne. Izolują one górną część gąsienicy od napływającej wody, oraz kierują do tyłu strumień wody ciągniony przez nią do przodu. Gąsienice gumowe podczas pływania mogą przewijać się z większą prędkością niż podczas jazdy po ziemi (Fast Track Amphibian 1, K.W. Metheny 2006). W napędach pędnikami strumieniowymi stosuje się układy z jednym, dwoma lub czterema pędnikami (dwa z przodu i dwa z tyłu – Aris ARK). W napędach śrubowych stosuje się układy jedno- lub dwuśrubowe. Dodatkową zaletą układów dwuśrubowych jest mała średnica śrub, co ułatwia ich zabezpieczenie przed uszkodzeniami (Amphicar). Śruby napędowe są łatwe do uszkodzenia zarówno w czasie pływania, jak i jazdy po lądzie. Zabezpieczeniem śruby przed uszkodzeniem w wodzie i na lądzie jest umieszczenie jej w tunelu kadłuba. W pojazdach bez tunelu śruby zabezpiecza się podczas jazdy na lądzie przez jej schowanie do kadłuba lub z tyłu na kadłub. Wychylanie śruby w tył do góry zabezpiecza ją w przypadku najechania na przeszkodę, śruba unosi się i jednocześnie rozłącza się jej napęd (Volkswagen 166, Drake). Śruby mogą być także chowane w kadłubie przez wychylenie w bok pojazdu, na jego prawą lub lewą stronę (Trippel SG6, Rinspeed Splash).
Stosowane są także pędniki strumieniowe osiowe lub odśrodkowe. W trójkołowej amfibii D. Bakera (2002) odśrodkowy pędnik montowany jest w obudowie napędu tylnego koła. Sterowanie na wodzie pojazdów amfibijnych realizowane jest przy pomocy tradycyjnych płetw sterowych, nasadek sterujących pędników strugowodnych, śrubosterów – śrub napędowych z możliwością obracania się na boki, wychylenia śruby około 30° na każdą burtę (Super Duck), obrót śruby o kąt 360° (EKW Bison). Sterowanie zapewnia także zmianę prędkości obrotowej jednej śruby względem drugiej, jednego pędnika strumieniowego względem drugiego, ustawienia jednego członu pojazdu względem drugiego (ATAV Inc Iguana), prędkości przewijania jednej gąsienicy względem drugiej, skręt kierowanych kół jezdnych. Stałe płetwy sterowe umieszczane są w tunelach śrub napędowych. Płetwy umieszczone w innych miejscach wykonuje się jako chowane (podnoszone).
Cały artykuł o amfibiach przeczytasz w Jachtingu Motorowym 7/2011. Dostęp online tutaj.
