Łodzie pneumatyczne, RIBY, pontony - geneza i fakty techniczne

‹ Poprzedni news

Zimowanie łodzi

Następny news ›

Rozrząd czterosuwowego silnika spalinowego

Dodane dnia 28 Październik 2015 r.

Próby wykorzystania nadmuchiwanych skórzanych pływaków lub worków ze skóry wypełnianych suchą trzciną sięgają czasów starożytnych. Służyły one do pokonywania przeszkód wodnych. Sposób ten przetrwał do dziś w wielu armiach. Szkoli się tam żołnierzy zwiadowców w przepływaniu tych przeszkód za pomocą improwizowanych środków przeprawowych, czyli naprędce zrobionych pływaków z odzieży przeciwchemicznej, pałatek – namiotów wypełnionych suchą trzciną lub chrustem i związanych w odpowiedni sposób.

TROCHĘ faktów historycznych
Znaczący skok technologiczny przyniosło dopiero odkrycie pod koniec XVIII w. naturalnego kauczuku pochodzącego z soku drzew kauczukowych (Hevea brasiliensis). Kauczuk został zastosowany przez szkockiego chemika Charlesa Macintosha do impregnacji tkanin w 1823 r. Z materiałów tych szyto głównie płaszcze przeciwdeszczowe. Kolejnym wynalazkiem była wulkanizacja kauczuku odkryta przez Charlesa Goodyeara w 1838 r. Wzrastające zapotrzebowanie na naturalny kauczuk pociągnęło za sobą odkrycie innych roślin, których sok zawierał lateks: drzewa gumowego (Castilla elastica; Panama), gutaperki (Palaquium gutta; Malaje), balaty (Mimusops globasa; Brazylia), figowca sprężystego (Ficus elastica; Indie), z którego pozyskiwano kauczuk assamski, czy manioku kauczukodajnego (Manihot glaziovii; Brazylia) i mniszka gumodajnego kok sagiz (Taraxacum kok-saghyz), uprawianego w ZSRR, USA, a nawet w okupowanej Polsce podczas II wojny światowej,
kiedy przemysł niemiecki miał utrudniony dostęp do naturalnego kauczuku. Także w USA podczas wojny uprawiano kauczukodajną gwajulę srebrzystą (Parthenium argentatum) oraz Chrysothamnus nauseosus, nazywaną Chamisa. Jednak do dzisiaj głównym światowym dostawcą lateksu są kauczukowce Hevea brasiliensis.

Pierwsze łodzie pneumatyczne powstały w 1839 r. W 1844 r. wyprodukowano pneumatyczne łodzie dla wypraw polarnych. W USA w 1848 r. przyjęto na wyposażenie wojsk saperskich pneumatyczne pontony stosowane później podczas wojny secesyjnej. Po raz pierwszy łódź pneumatyczną w roli statkowej łodzi ratunkowej wykorzystano w 1863 r. W 1867 r. przepłynięto Atlantyk na pneumatycznej tratwie zbudowanej z trzech rurowych pływaków, co zajęło załodze 51 dni. W 1909 r. Ole Evinrude wynalazł silnik zaburtowy nadający się doskonale do napędu łodzi pneumatycznych. W tym samym roku Fritz Hofmann opracował technologię wytwarzania syntetycznego kauczuku i powstała niemiecka buna. W 1926 r. opracowano przemysłową technologię wytwarzania PCV (polichlorku winylu).
W 1930 r. firma Du Pont opracowała technologię wytwarzania neoprenu (polichloroprenu), w 1952 r. hypalonu (polietylen chlorosulfonowany), a w 1965 r. kevlaru. W 1950 r. Alain Bombard zastosował w łodzi pneumatycznej silnik przyczepny i sztywne podłogi. W roku 1952 jako pierwszy przepłynął samotnie Atlantyk na pneumatycznej
łodzi (pontonie) firmy Zodiac o długości 4,6 m (65 dni podróży). Eksperymentowano też z napełnianiem komór pneumatycznych za pomocą sprężonego powietrza, dwutlenku węgla, azotu, gazów spalinowych z silnika lub specjalnego pironaboju. Gwałtowny rozwój chemii spowodował powstanie wielu nowoczesnych elastomerów odpornych na rozpuszczalniki, promienie UV, a także na ścieranie. Dodatkową ważną ich cechą jest nieprzepuszczalność gazów (gazoszczelność). Z materiałów tych robione są wielowarstwowe tkaniny powlekane, charakteryzujące się wysoką wytrzymałością.

Zainteresował Cię ten artykuł? Cały tekst przeczytasz w Jachtingu Motorowym 8/2012.