Dodane dnia 16 Wrzesień 2015 r.
Przy zamkniętym zaworze w mechanizmie rozrządu silnika spalinowego, pomiędzy elementami przenoszącymi nacisk krzywki na zawór powinien istnieć luz zwany luzem zaworowym. Kompensuje on wydłużenia cieplne oraz niedokładności obróbki elementów napędu i samego zaworu. Części składowe rozrządu podczas pracy silnika wydłużają się wskutek nagrzewania, co w razie braku luzu powodowałoby niedomykanie się zaworów. Jest to niedopuszczalne ze względu na szybkie wypalanie się talerzyków i nieszczelność cylindra. Luz zaworowy mierzy się w miejscu zetknięcia trzonka zaworu ze stopką dźwigni lub między powierzchniami popychacza i bieżni krzywki w bezpośrednim napędzie zaworu. Luzy zaworowe zawierają się zwykle w granicach od 0,2 do 0,4 mm, w zależności od konstrukcji silnika. Dla zaworu wylotowego luzy są zwykle większe niż dla zaworu dolotowego ze względu na jego większe nagrzewanie. Na przykład dla zaworu wylotowego pewnego silnika luz zaworowy wynosi 0,25 mm, zaś dla dolotowego 0,20 mm. Luzy zaworowe mierzy się na zimnym silniku. Reguluje się je za pomocą śruby w dźwigni zaworowej lub kalibrowanych płytek umieszczanych na powierzchni popychaczy w przypadku bezpośredniego napędu zaworów. Wiele silników posiada samoczynną regulację luzów zaworowych dzięki zastosowaniu popychaczy hydraulicznych. W miarę nagrzewania się silnika oraz zużywania się przylgni talerzyka i gniazda zaworowego, luz zaworowy ulega zmniejszeniu. Luzy zaworowe powiększają się natomiast wskutek ścierania się powierzchni styku poszczególnych elementów napędu zaworu. Należy dążyć do stosowania możliwie małych luzów zaworowych, ponieważ nadmierne luzy zwiększają niewspółmiernie hałaśliwość pracy silnika i zużycie powierzchni współpracujących.